[تا حالا کتاب هایی هدیه گرفتیم که پشت نویسی شده. در این بازی باید عکس اون نوشته هارو بذاریم. برای تداعی خاطرات...!]
اول از همه عکس کل کتاب هایی که بهم اهدا شده رو قرار می دم!
از سمت راست به چپ...از کوچکی تا بزرگی! تغییر مضمون کتاب ها، برام دوست داشتنیه! :)
حالا با توجه به بی ذوق بودن افراد هدیه دهنده، تعداد اندکی از کتاب های پیش نویس شده رو قرار می دم.
این روزا...عجیب دوست دارم در مورد خیلی چیزا حرف بزنم...ولی تا انگشتم میاد فارغ از ظرف شستن (!) کیبورد رو لمس کنه، اَدی یه بلاگر خدآ خیر ندیده با یه پست که دقیقا در پیرامون موضوع مد نظر منه و دقیقا تر، ضد نظر منم هست، ستاره ی وبشو روشن می کنه!حالا کی دیگه روش می شه باهاش مخالفت کنه؟! دشمن! :|
برای رفع هر شبهه ای: من وب اونا نمی کامنتم!
+عجیب گیر دادم به عنوان های خرکی! :)
فلسفه ی عنوان: معادل مصدر «گفتن» در گویش برره ای «وَگفتن» است که بصورت زیر صَرف می شود:
وگوئَم، وگوئی، وگوئد، وگوئی، وگوئید، وُیگولَنزْجْ.
پس ویگولنزج یعنی "می گویند"
پیرامون اخباری که هم اکنون به دست همکاران رسیده، گفته شده در کشور سوئیس به علت دمای بالای هوا -37 درجه سانتی گراد - چهار نفر به گرما زدگی دچار شدند و دو نفر سکته ی قلبی کردن. در این راستا وزیر آب و هوای این کشور (!) نیز استفای خود را اعلام کرد!
دوست عزیز...حالا اینور رو دریاب!
تو خوزستان دمای هوا به 50 درجه ی سانتی گراد رسیده. ساعت دو بعد از ظهر هم هست...اونوقت طرف تو پارک در حال پیاده رویه! یکی دیگه داره بساط دست فروشیشو لب جاده پهن می کنه...حالا بماند که یکی دیگه داره فلافل تازه و داغ می فروشه! تازه مشتریاش سوالشون اینه: "داغه دیگه؟! سس تندشم زیاد بریز وُلِک!"
حالا به همه ی اینا، با توجه به ماه رمضون، توان دو بدید!
یک عدد نیلیِ جزغاله شده یِ در حال تایپ هستم!
از مادر تمنا کردم که بگذارد امروز من یک کاری، به جز ظرف شستن قناعت کنم! (به این دلیل "ظرف شستن از دید دیکتاتوری!") در واقع التماسش کردم که ظرف شستن را از لیستِ کوچول موچولِ کارهایم، پاک کند! خوب او هم که دلش از سنگ نیست! با طمأنینه قبول کرد که من غذا را آماده نمایم که چشتان روز خوش ببیند! :دی
این بلا به سرمان آمد
نتیجه اخلاقی: ظرف شستن با تمام سختی هایش، حداقل سوختگی ندارد!
+در تعجبم این فسقل سوختگی چه دردی دارد! خواهر می گوید عصب هایت دارند می میرند! برای شادی روحشان صلوات! :(
وقتی یه سرباز [مدیونید فکر کنید برادرمو می‌گم] وارد خونه می‌شه، ناگهان همه‌چیز اسلو‌موشن می‌شه. اجزای خونواده با هیجان و ترس، به جنب و جوش می‌افتن و پدر به عنوان فرمانده، در حالی که فریاد می‌زنه:«move! move» دکمه‌ی مخصوصی رو فشار می‌ده تا ماسکهای تنفس از پنکه‌سقفی، آویزون شن. در همون حالتِ اسلو‌موشن، مادر با حرکات دستش، طرز استفاده از ماسک‌ها رو به بقیه یاد می‌ده.
این روند تا جایی ادامه داره که سرباز مذکور، سری از تاسف تکون بده و خونه رو ترک کنه.
هیچ چیز به اندازه ی ظرف شستن توان بی حال کردن مرا ندارد. 
داشتم به این فکر میکردم که تابستون در راه است :)
مثل همیشه، نچسب و حال به هم زن گوشه ی اتاقم می شینم و تا شروع مدارس به دیوار خیره می شم!
خوب بهتر نیست بیام اینجا رو با پستا و کامنتام مستفیظ کنم؟
خلاصه این که بعد از این پست، هیچ پستی نمی ذارم تا 20 خرداد که امتحانای بی ادب تموم شن ^___^
پ.ن1: برگشت نیلی بعد از 8 ماه
پ.ن2: به فکر یه تغییر اساسی ام :)
