خـــــب...اینم پونصد و هشتادو دومین باری که نماز شکر خوندم...پیش به سوی پونصد و هشتادو سومین بار!
یکی از دوستان از پشت صحنه اشاره می‌کنه که آخه چرا اینقدر نماز شکر واقعا؟!
خوب دلبندم بگذار بگویم برایت...چون این لطف شامل حال ما شده و در این اوضاع افسردگیِ نوجوانان که دلیلش فقط تنهایی و بی کَس بودن افراد هستش، همیشه چند نفر هستن که منو تنها نذارن. کیا؟!
پشه ها! :|
بله دوستان...من با گروه خونی A+ جزو معدود افرادی هستم که دارای خون مورد علاقه ی پشه کوره ها هستن. البته همین جا اصلاح میکنم...به زبون آوردنِ لفظ "پشه کوره" خیلی بی ادبانست. درست نیست به خدا. خوبه یه نفر ما رو آدم چار درصدی صدا بزنه؟! خوب بر می‌خوره به آدم.
بیایید برای تقویت بنیان پشه ها، آن ها را "پشه نابینا" صدا بزنیم.
البته باید بگم من الان ذوق مرگم که با وجود اخلاقِ له شده‌ام، حتی اگه نقی هم دیگه نگام نکرد، این پشه های باوفا هستن که به هیچ وجه من الوجوه رهایم نمی‌نمایند.
خدّافّظ افسردگیِ دوره‌ی نوجوونی...خدّافّظ...
#با_پشه_های_نابینا_مهربان_باشیم.
پشه نابیناهایی هستند که فقط افرادِ دارای گروه خونی A و O رو نیش میزنن.
پشه نابینا به سمتِ نیلی بال بال می‌زند. به هم که می‌رسند محکم همدیگر را در آغوش می‌گیرند و نابینا در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده می‌گوید:
- ویز ووز ویزو! ویـــز آسویز! [دلم تنگت بود رفیق! بزن بالا آستینو!]
